63

Silencio e inquietude. Desconfiar da claridade absoluta. Iso fixo o home da cicatriz anos atrás. Mais tamén entende que, en ocasións, non é un mal exercicio lembrar con frialdade de forense. Observarse dende unha longa distancia, vivindo tantas vidas estrañas, interpretándose a si mesmo con pouca convicción, como un mal aprendiz. Volve entón sobre os seus pasos mentre observa a Chazz Palmiteri, volve sobre a súa biografía e regresa a ese días amargos en que un evita pisar certas rúas, certos bares, evita respirar porque todo se vén abaixo. Canto todo recorda a alguén. Cando un asoma ao seu interior como a unha fiestra ardendo e entende a palabra expolio. Cando un esperta pola mañá e, ao abrir os ollos, ten a sensación de estar asistindo a unha desas demolicións de edificios que ás veces pasan por televisión. Eses días en que as cidades teñen ollos por todos lados e están cheas de feridas e sombras. Eses días en que o tempo se detén e viste a atmosfera coa densidade dunha ausencia.
Na pantalla, Sonny/Chazz Palminteri dá marcha atrás co seu coche e dille a Calogero/Lillo Brancato:
-Un home só pode ter tres grandes amores na súa vida. Aparecen como os grandes boxeadores, un cada dez anos. Rocky Marciano, Sugar Ray Robinson, Joe Lewis. Ou poden aparecerche todos á vez, como a min. Eu tiven os meus tres grandes amores aos dezaseis anos. E que lle vas facer. A vida é así.
O home da cicatriz érguese e deixa a pistola sobre o sofá. É hora de comer.


40
Xa nin lembra a primeira vez que unha tarde de chuvia se converteu nunha metáfora, nin a primera vez que rompeu unha fotografía, nin a primeira vez que paseou pola cidade pozo como unha somnámbula. Tampouco lembra a primeira vez que observou a súa cara reflectida no espello, pintada para saír, alguén agardando no portal, e adiviñou aterrorizada o sorriso do rostro orixinado.
Puxo música cando profetizou a chegada do terremoto. Shake some action. Ánxela xira cada vez máis rápido sobre o colchón, cada vez máis rápido. Non quere parar, sente o tacto vicoso dun réptil na planta dos pés e berra con todas as súas forzas. As paredes do cuarto tranfórmanse nunha masa informe, bretemosa. Coma un filme que pasa a toda velocidade. Cada vez máis rápido, máis rápido. Maréase. Ánxela precipítase ao chan como a carga pesada dun saco roto. A música segue soando. O impacto foi forte, un estoupido seco. Querería seguir bailando ata ficar exhausta, mais só consegue pechar os ollos e provocarse unha pequena fenda na cabeza que non necesitará sutura. Ánxela xa non está pensando en nada, e parece consciente desa marabilla que leva desexando dende a adolescencia, cando alguén lle dixo que levaba impreso na cara o sufrimento de quen se busca demasaido. Shake some action.

Quién no se enamora de esto.